غبارآلوده مهر و ماه
 علی حاج‌محمدی
امروز جایی خواندم که استاد شجریان سه روز است فوت شده و فشارهایی بر همایون شجریان وارد کرده‌اند تا این خبر را اعلام نکند. به صحت و سقم این خبر کاری ندارم، به فضا و شرایطی کار دارم که در آن می‌توان چنین خبری را منتشر کرد. فضایی چنان غبارآلود و مبهم که در آن هر خبر و شایعه‌ای قابل‌نقل و انتشار است. چقدر باید ذهن و گوش جامعه‌ای را متشنج و بی‌اعتماد ساخت تا هرکه هرچه بگوید، محلی از توجه داشته باشد. فضایی که زاییده‌ی نبود آزادی رسانه‌ها و عملکرد فاجعه‌بار مسئولان و قدرتمندانی است که در تصمیم‌گیری‌ها و سیاست‌گذاری‌های‌شان چنان عمل می‌کنند که ارزشمندترین داشته‌های یک ملت را به تاراج می‌سپارند. اعتماد اجتماعی به حاکمیت و قدرت حاکم یکی از ارزشمندترین دارایی‌هاست و اولین دستآورد آن آرامش جامعه.
مردم ایران در طول قرون و اعصار به بی‌اعتمادی مزمن نسبت به قدرت‌های حاکم دچار شده‌اند و حق هم دارند. امروز و با اتفاقات سال‌ها و ماه‌های اخیر این بی‌اعتمادی به بالاترین سطح خود رسیده است. به غلط گمان می‌کنیم چند صباحی پس از اینکه دروغ‌پردازی‌های‌مان برملا می‌شود، همه چیز به فراموشی سپرده می‌شود. اتفاقا تاثیر ماندگارش می‌ماند و می‌شود همین بی‌اعتمادی موجود. تا جایی که زنده بودن و یا درگذشت یک هنرمند هم می‌تواند موضوع شایعه قرار گیرد و صد البته در این وانفسا محال است مردم به رسانه‌ها اعتماد کنند. این فضای حاکم، آرامش را که اولین نیاز حیاتی بشر است، از او می‌گیرد و جامعه را در تنش و ناامنی فرو‌می‌برد. چوب این بی‌اعتمادی را نه فقط مردم کوچه و بازار و کف خیابان که همه‌ی ساکنان این خاک خواهند خورد. فقدان آرامش در زندگی روزمره و ناامنی روانی پیامد این بی‌اعتمادی است که از دیرباز به ما ارث رسیده است و هنوز هم بر این آسیاب آب ریخته می‌شود.